پیشه ی ما

همچو فرهاد بود کوه کنی پیشه ی ما * کوه ماه سینه ی ما ناخن ما تیشه ی ما

شور شیرین ز بس آراست ره جلوه گری * همه فرهاد تراود ز رگ و ریشه ی ما

بهر یک جرعه ی می منت ساقی نکشیم * اشک ما باده ی ما دیده ی ما شیشه ی ما

عشق، شیریست قوی پنجه و میگوید فاش * هر که از جان گذرد بگذرد از بیشه ی ما